Toen de vermaarde abdij van Egmond in 1573 werd verwoest en gesloopt om de vestingwerken van Alkmaar te versterken, kwam er een einde aan Benedictijns leven in Holland. Maar wat geschiedenis leek, kwam opnieuw tot leven, al heeft het een aantal eeuwen geduurd. In 1935 werd met de eerste vespers van de apostel Bartholomeus op 23 augustus het monastieke leven in Egmond weer opgepakt. Daar ging een hele geschiedenis aan vooraf en opmerkelijk is daarbij de rol van niet monniken.
De huidige abdij, waarvan het eerste deel in 1935 monniken als bewoners zag verschijnen, zou er nooit gekomen zijn zonder de vasthoudende inzet van vrijwilligers nog voor er een monnik was. De gronden van de voormalige abdij werden evenwel al in 1903 aangekocht door Bernard de Bont, een Amsterdamse zakenman die droomde van de herbouw van de abdij. Maar het zou allemaal niet zo gladjes verlopen. Ook de naam van Gerrit van de Bosch mag hier niet ontbreken. En er waren er meer die ijverden voor het herstel, en dat waren niet enkel mensen met grote namen. De naamlozen die vanaf 1933 als vrienden van Egmond de spaarbusjes vulden met dubbeltjes en kwartjes, of jaarlijks een gulden bijdroegen, zij hebben gezorgd voor de herbouw in een tijd dat de economische crisis het onmogelijk leek te maken. Het project heeft vertraging opgelopen en de gangmakers van het begin hebben zelf de bouw niet meer meegemaakt, maar zonder hen zou de abdij er nu niet hebben gestaan.
Het begin vroeg veel geloof en geduld en het lukte met de hulp van veel vrijwilligers en helpende handen. 90 Jaar later is het niet anders. Ook nu is er geloof en volharding nodig in een bewogen tijd. Wij zijn dankbaar voor de hulp van toen en de hulp van nu en hopen samen met de velen die ons bijstaan en de velen die hier komen bidden en op adem komen geschiedenis te mogen blijven schrijven in een huis waar PAX boven de deur staat. VREDE is het eerste woord van de opgestane Heer, het is het woord dat ons oproept en gaande houdt in een wereld die nood heeft aan een nieuw begin waar mensen elkaar niet bestrijden maar samen bouwen aan een wereld waar elk thuis mag zijn in een vrede die alle begrip te boven gaat.
