Met het heengaan van Paus Franciscus verliest de wereld een moreel baken en een bruggenbouwer die onvermoeibaar pleitte voor liefde, rechtvaardigheid en zorg voor de meest kwetsbaren. Sinds zijn verkiezing in 2013 bracht hij een frisse wind in de katholieke kerk, gedreven door eenvoud, nederigheid en een diepgeworteld geloof in de kracht van mededogen.
Paus Franciscus, geboren als Jorge Mario Bergoglio in Buenos Aires, werd de eerste paus uit Latijns-Amerika en koos bewust de naam van Sint Franciscus van Assisi — een symbool van armoede, vrede en verbondenheid met de natuur. Zijn pontificaat stond in het teken van sociale rechtvaardigheid en de strijd tegen ongelijkheid. Hij sprak zich krachtig uit tegen uitbuiting, milieuschade en onverschilligheid tegenover het lot van vluchtelingen en migranten.
Zijn encycliek Laudato Si’ was een historisch document dat de kerk opriep om zorg te dragen voor de schepping. Hij bleef onvermoeibaar dialogeren met wereldleiders, religies en gemeenschappen om bruggen te slaan in een verdeelde wereld. Franciscus stond ook bekend om zijn pogingen de kerk inclusiever te maken, met meer openheid naar gemarginaliseerde groepen.
Zijn benadering van leiderschap was pastoraler en minder dogmatisch dan die van zijn voorgangers. Hij zocht naar vernieuwing zonder de kernwaarden van het katholieke geloof te verloochenen. Door initiatieven zoals de Wereldjongerendagen en zijn reizen naar conflictgebieden bracht hij een boodschap van vrede en hoop.
Zijn nalatenschap leeft voort in de harten van zij die geloven in een kerk die dichter bij de mensen staat, die de armen omarmt en die blijft streven naar vrede en verzoening.
Moge zijn boodschap van liefde en mededogen ons blijven leiden.
Namens de redactie: J, Gorworst
