Anne Criado en Gery van der Vlies schreven samen: ‘Hij is onder ons’, de 40-dagenretraite 2025 van de jezuïeten. Wat is hun verhaal met ignatiaanse spiritualiteit, de jezuïeten en wat hopen ze dat er gebeurt met de digitale retraite?
Schrijf je hier in voor de 40-dagenretraite
Hoe kwamen jullie in aanraking met ignatiaanse spiritualiteit?
Anne: Ik kwam in aanraking met de jezuïeten in 1995, toen mijn oudste dochter naar het Stanislascollege ging. Ik deed mee aan gespreksavonden voor ouders die door de jezuïeten werden verzorgd. Over de ignatiaanse manier van doen. Vanaf de eerste bijeenkomst voelde ik: dit is waar ik al jaren naar zoek. Hun manier van geloven raakte me meteen. Met beide voeten op de grond. Dat je God kunt ontmoeten in alle dingen; in de alledaagse momenten, in de mensen om je heen. En tegelijk een diepe eerbied voor het mysterie van het leven en van God. Die combinatie trok mij enorm aan.
(tekst gaat door onder afbeelding)
Gery: Mijn weg naar de jezuïeten verliep ook via de schoolkeuze van mijn dochter. In 1993/94 moest zij een middelbare school kiezen. Het was een moeilijke tijd. Mijn man was kort daarvoor overleden na een korte ziekte. Ik was met mijn hoofd ergens anders, maar ging toch naar een voorlichtingsavond op het Stanislascollege.
Je denkt zelf: ‘nee, dat kan ik toch nooit’, maar ze zien het in je en vertrouwen je. Dat doet je groeien.
Ik werd meteen geraakt door de ignatiaanse pedagogiek, met aandacht voor de hele mens, het kind en de schepping. Mijn dochter ging in het schoolkoor zingen, en een jaar later deed ik ook mee. Ik hield eerst afstand – ik was bang om ergens bij te horen, want als je nergens bij hoort, hoef je geen afscheid te nemen. Maar langzaam vroegen de jezuïeten me steeds vaker om iets te doen: voor het koor, als contactouder, in allerlei kleine taken. En iedere keer voelde dat goed.
Anne: Inderdaad, ze hebben die gewoonte om je veel vertrouwen te geven. Je denkt zelf: ‘nee, dat kan ik toch nooit’, maar ze zien het in je en vertrouwen je. Dat doet je groeien.
Gery: Zo is het. En ik ging hen ook vertrouwen. Toen ik merkte dat ik ook geloofsvragen had, schreef ik een lange brief aan jezuïet Dries van den Akker. Zijn reactie en de gesprekken die we voerden, brachten een ommekeer in mijn leven. Het beeld van God veranderde voor mij totaal. Vroeger zag ik Hem als een afstandelijke figuur die wel alles ziet, maar ver weg is. Door de ignatiaanse manier van geloven, ontdekte ik een God die dichtbij is, die meeleeft, die verdriet heeft als ik verdriet heb. Die huilt als ik huil. Die, zoals de retraite zegt, onder ons is. Dat besef maakte alles anders.
En nu vroegen ze jullie dus om de 40-dagenretraite te schrijven. Hoe hebben jullie dat aangepakt?
Anne: We hebben jarenlang ervaring met het schrijven van meditaties voor de ignatiaanse zaterdagmeditaties in Delft. Dat hebben we overgenomen van de jezuïeten, toen die vertrokken uit Delft. De werkwijze van de digitale retraite is vergelijkbaar: steeds een Bijbeltekst, vragen om bij stil te staan, en geloofsimpulsen. Wekelijks spraken we af, we kozen de teksten voor de retraite en maakten vragen daarbij. Daarin konden we echt samenwerken en elkaar aanvullen. Toen we klaar waren, trokken we ons vijf dagen terug in de Oude Abdij van Drongen om de hele retraite zorgvuldig door te nemen en de terugblikmeditaties [tijdens de 40-dagentijd te vinden op www.biddenonderweg.org, red.] te schrijven. Op de laatste dag drukten we op de verzendknop.
Wat hopen jullie dat deelnemers ervaren?
Anne: Dat ze zich geliefd voelen. Dat ze door het bidden met de teksten hoop en vertrouwen vinden. Dat ze merken dat ze niet alleen zijn.
Gery: Dat ze zich gedragen weten, door de eeuwenoude Bijbelverhalen en door de gemeenschap van andere deelnemers. Dat ze, zelfs als ze door een moeilijke tijd gaan, ervaren dat er altijd nieuw leven en een nieuw begin mogelijk is.
