Met de encycliek Laudato Si vraagt de paus aan ons allen om zorg te dragen voor ons gemeenschappelijk huis. Net als de heilige Franciscus worden we opgeroepen ons verbonden te voelen met alle schepselen op aarde en met onze arme medemens. Leven met God, in eenvoud, met anderen, en met de natuur.
Wat kunnen we zelf doen om ons verbonden te voelen?
De meest dichtbij zijnde natuur is in onze tuinen. Om meer natuur te maken kunnen de tegels wippen in onze tuinen, en deze om te zetten naar mooie bloemperken. Liefst met bloemen die goed zijn voor vogels, en voor insecten. En vaak zijn dit ook mooie bloemen.
Om goed te kunnen groeien hebben planten water nodig. Zeker in het begin bepaalt de hoeveelheid water of ze wel of niet ontkiemen. Maar tijdens het groeien kunnen de planten adhv de hoeveelheid water die ze krijgen bepalen of ze meer wortels aanleggen of meer bladeren. Als planten voortdurend water krijgen dan ontwikkelen ze minder wortels. Tijdens een droogteperiode, en die hebben we door de klimaatverandering steeds meer, hebben planten met weinig wortels het veel zwaarder dan planten met veel (en diepere) wortels. Te vaak sproeien van planten maakt planten lui. Minder sproeien met schoon leidingwater maakt ze in droogte periodes sterker waardoor ze zo’n periode nog wel kunnen overleven. En het scheelt enorm in waterverbruik. Uiteraard geldt dit niet voor regenwater. Als regenwater wordt opgevangen, kan daar gerust de tuin mee bewaterd worden.
Degenen die geen tuin hebben, maar wel een balkon: met planten in potten kan ook de natuur in huis gehaald worden. In de potten kunnen we weer bloemen zaaien die niet alleen mooie kleuren hebben maar ook aantrekkelijk zijn voor insecten die hier hun nectar en stuifmeel komen halen. Er zijn bij de meeste tuinwinkels maar ook bij natuurorganisaties al allerlei zakjes met zaden te koop die goed zijn voor milieu en de biodiversiteit.
Als parochie zelf gaan we ook zorgen voor de natuur. Binnenkort wordt de parochietuin op de schop genomen. Krijgen we niet alleen een mooie tuin, maar ook een tuin die toekomstbestendig is. Wel met mooie bloemen, maar ook goed voor insecten, waar veel aan biodiversiteit gedacht wordt.
Aan onze vliegende medeschepselen in de natuur dacht ik tijdens de afgelopen erg koude periode in december. Ik heb geprobeerd om de vogels in mijn tuin bij te voederen. Een container voor vogelzaad opgehangen, en ook extra vogelvoer gekocht dat ik op de grond strooide. En inderdaad er kwamen vogels op af. Duiven, koolmezen, vinken en merels kon ik zien, en die zag ik normaal niet. Ook deze vliegende schepselen van God, kunnen in deze barre omstandigheden wel enige steun gebruiken.
Maar wat schieten we ermee op om vogels in de winter bij te voeren? Wie goed zorgt voor de schepselen in de natuur in de winter, doet dit ook in de zomer. En het blijft leuk om de vogels zowel in de zomer als in de winter in mijn tuin te zien.
Het zijn wellicht kleine stappen. Maar sinds de maanlandingen weten we dat een kleine stap een grote sprong voorwaarts kan zijn. Met name in het duurzaam denken kan het goed uitpakken. En alle kleine beetjes kunnen wel degelijk een grote impact maken.
Met zorg voor de bloemen en vogels in de tuin dragen we bij aan zorg voor de natuur. Zorg voor ons gemeenschappelijk huis. Als dieren en planten zijn we met elkaar verbonden, de mens heeft mooie vogels en bloemen nodig om goed te kunnen leven. Maar ook dat de generaties na ons ook nog kunnen genieten van natuur met een hoge biodiversiteit.
Zo kunnen we allemaal een bijdrage leveren aan de wat de paus in zijn encycliek aanstipt: een wereld die we wel kunnen achterlaten aan onze kinderen en kleinkinderen, ook zij hebben het recht op een leefbare wereld. En met onze, wellicht kleine, inspanning kunnen we de wereld goed achterlaten voor degenen dien na ons komen.
Doet u ook mee met deze ecologische bekering?
Namens de werkgroep Laudato Si (voorheen Em-missie)
Rens, Luce, Ronald, Bruno
