Nikolaas Sintobin
“Wacht ik eigenlijk wel ergens op? Wat is mijn verwachting?”
Met de advent begint een tijd van voorbereiding. Het is flink minder lang dan de veertigdagentijd voor Pasen. Toch duurt het vier volle weken. Is dat wel nodig? Kan je niet gewoon het kerstfeest vieren eens het zover is, kort en krachtig? Is al dat adventsgedoe geen tijdverlies? Waarom maken we het zo ingewikkeld?
Het tegendeel is waar. Heb je ooit gehoord van de wet van de traagheid? Wij mensen zijn traag. Om goed te beseffen wat er gaande is hebben we tijd nodig. De zaken moeten voor ons kunnen indalen willen we ze op hun echte waarde kunnen inschatten. Dat is een verschil tussen een computer en een menselijk wezen. We hebben nu eenmaal een lichaam, een persoonlijke geschiedenis, een hart en nog meer van die moeilijk grijpbare dingen.
Er is nog iets anders. Advent gaat over verlangen. Welnu, verlangen is een van de weinige dingen die sterker wordt naarmate de vervulling ervan wordt uitgesteld. Door je bewust vier weken lang voor te bereiden op Kerst en de grote dag als het ware steeds weer voor je uit te schuiven, wordt de vreugde om het feest niet kleiner. Wel groter.
Ben ik bereid mijn eigen invulling van wat komen gaat los te laten om het open en onbevangen te kunnen ontvangen, wanneer het zich aandient?
Advent is een tijd van wachten en van verwachten. Blij en vol hoop. Dit zijn houdingen die ook voor christenen niet altijd een verworven goed zijn. Advent is geloven dat er iets goeds naar je toekomt. Met die bijzonderheid dat je niet precies weet wat het zal zijn. Ook niet waar, hoe en wanneer.
Als een moeder in verwachting is, weet ze dat er een kindje aankomt. Wat voor een mens het uiteindelijk zal worden wordt pas duidelijk in de loop van de jaren.
Dat geldt ook met wat God elk van ons wil aanbieden. Het enige waarop we mogen vertrouwen is dat het beter is dan wat we zelf kunnen bedenken.
In die zin is advent best confronterend en uitdagend. Wacht ik eigenlijk wel ergens op? Wat is mijn verwachting? Geloof ik dat God voor mij iets goeds in petto heeft, ook al heb ik wellicht geen idee wat dat kan zijn? Ben ik bereid mijn eigen invulling van wat komen gaat los te laten om het open en onbevangen te kunnen ontvangen, wanneer het zich aandient?
Advent is groeien in geloof dat God ons nabij wil zijn. Zozeer dat Hij zélf mens wordt. Niet een krachtige man of vrouw. Wel een baby. Je zou het niet kunnen verzinnen. Toch is dit wat christenen geloven. God wordt mens in een klein kind. Het meest kwetsbare en hulpeloze dat je maar kan bedenken. Een wezentje dat voor alles hulp nodig heeft en dat helemaal niets kan op eigen kracht. God levert zich vanaf het begin helemaal aan ons over. Hij komt wonen in onze gebrokenheid en onze kwetsbaarheid. Ook in mij. Gekker moet het niet worden.
Geloof ik dat echt? Wil ik dat wel of hoop ik stiekem op een krachtdadige God die eens en voorgoed komaf maakt met al dat menselijk aanmodderen? Geloof ik dat God kiest voor het kleine en het zwakke? Wellicht dus ook voor mij?
God die naar ons toekomt. Steeds weer. Zonder onderbreking. Hij wordt het nooit moe.
Advent betekent letterlijk Hij komt eraan. Het is de tegenwoordige tijd. Het gaat niet enkel over de weken die aan het Kerstfeest voorafgaan. Advent is een actueel, voortdurend gebeuren, geen eenmalig event. Het is niet iets van lang geleden en ver van hier. Het gaat maar door. Het gebeurt steeds opnieuw. In die zin verwijst de advent naar een fundamentele christelijke geloofshouding
Eigenlijk is het altijd advent. Het christelijk geloof gaat over één ononderbroken beweging: God die naar ons toekomt. Steeds weer. Zonder onderbreking. Hij wordt het nooit moe. Eigenlijk kan Hij niet anders. God die verlangt te wonen in elke mens. God die dus ook naar mij toekomt. God die, nu reeds, in mij woont en die steeds meer ruimte hoopt te krijgen in mijn leven. Niet te geloven. Toch waar.
De vraag is maar hoezeer ik me ervan bewust ben dat God in mij leeft. Ben ik ermee bezig te achterhalen hoe en waar Hij in mij aan het werk is? Net zo goed trouwens als in de mensen om mij heen. In alle mensen.
Wellicht is het goed dat de advent eventjes duurt. Ook dat het elk jaar terugkomt.
