Verslag van conferentie over geloof en sport in het Vaticaan

Je leven in het spel brengen
Onder deze titel (in het Engels: “Putting your life into play”)
was er kort voor de Pinksteren (16-18 mei jl.) opnieuw een
congres over geloof en sport in het Vaticaan. Als
vertegenwoordiger van de Nederlandse bisschoppen mocht ik
hiernaartoe.
Ging het de vorige keer (september 2022) erover dat iedereen
zou moeten kunnen meedoen aan sport (“Sports for all’), nu
lag het accent meer op de aanwezigheid van de Kerk in de
wereld van de sport. De sport hoort tot onze cultuur, zo werd
gesteld. Volgens de H. Paus Johannes Paulus Ii, is sport zelfs
‘’de belangrijkste bijzaak’. De Kerk spreekt tot onze cultuur,
dus richt zij ook tot de wereld van de sport. De vraag die bij
dit congres centraal stond, was dan ook: hoe kunnen we
samen zorgen voor een ‘pastoraal van de sport’ ?
Op de ochtend vóór het congres was er in Rome een
samenkomst in het gebouw van het Dicasterie voor Cultuur en
Opvoeding. Een ‘dicasterie’ is een soort van ministerie, een
bepaalde afdeling in het Vaticaan. Vertegenwoordigers van
verschillende landen spraken daar over hun ervaringen. Zelf
vertelde ik, dat er in Nederland, met name onder de van huis
uit katholieke sportverenigingen, sprake is van een enorme
secularisatie (aanpassing aan de wereld); maar dat God
daarentegen nog niet is verdwenen uit de wereld van
individuele sporters. Zo getuigde een voetballer van
Feijenoord (Quinten Timber is zijn naam) laatst nog, dat hij
dagelijks de leiding van de Heilige Geest ervaart, ook op het
sportveld. Bij het laatste Wereldkampioenschap in Qatar
(november 2022) kwam er uit het Nederlands elftal zelfs een
groepje van 15 spelers bij elkaar om met elkaar uit de Bijbel te
lezen, over het geloof te praten en samen te bidden.
Tijdens het Congres, dat volgde, waren er getuigenissen uit de
wereld van geloof en sport; maar we kregen ook inleidingen
over allerlei negatieve ontwikkelingen in de wereld van de
sport, waardoor sport allang geen spel meer is. Zo herinner ik
me het woord ‘dehumanization’. Dit woord wil zeggen, dat
door allerlei vervelende invloeden van buiten, in de
beoefening van de sport, de menselijke waardigheid op het
spel komt te staan. Door prestatiedruk en allerlei
technologische ontwikkelingen lopen we onszelf voorbij, en
dreigen we de wedstrijd te verliezen, in plaats van de goede
strijd te strijden …
Wat mij het meest is bijgebleven, is een verhaal van een
priester, die al heel lang zorgt voor de geestelijke begeleiding
van spelers en begeleiders van het nationaal voetbalelftal van
Italië. Hij vertelde, dat als er weer een interland op tv is, het
aan de buitenkant allemaal heel mooi lijkt. Maar als je dan
met de spelers in gesprek komt, zo zei hij, dan blijkt, dat ze
lijden onder de druk alsmaar te moeten winnen. Ook ervaren
ze wel eens problemen in hun relatie, gezin of familie. Heel
wat spelers heeft hij mogen begeleiden naar de viering van de
sacramenten van doop, eerste heilige communie, vormsel en
huwelijk, en ook bij het afscheid van dierbaren. Dit, en het
luisterend oor dat hij de spelers kon geven; dit vond hij een
voorrecht om te mogen doen.
In deze geest wenst ook Paus Franciscus, dat er nu serieus
werk wordt gemaakt van een ‘pastoraal van de sport’. Hiertoe
hebben wij als deelnemers aan het Congres, allemaal een
brochure meegekregen met algemene richtlijnen voor een
‘pastoraal van de sport’. Op allerlei plekken, waar dit ook
maar kan: op scholen en universiteiten, bij sportclubs, maar
ook in parochies, zou er oog moeten zijn voor de betekenis
die sport kan hebben om langs deze weg, het geloof opnieuw
bij mensen te brengen of hun geloof te verdiepen. Zorg dat je
er bent, luister naar sporters, praat met hen, bid met hen,
nodig hen uit om van hun geloof te getuigen, wees hun
bondgenoot op belangrijke momenten in hun leven …
Zo worden wij allen – op grond van ons doopsel en vormsel –
uitgenodigd ‘ons leven in het spel te brengen’.
Dat God ons hiertoe mag zegenen!

Pastoor André Monninkho

Bron: https://www.rkkerk.nl/